İSMETÎ’NİN BAHR-İ TAVÎLİ

Klasik Türk edebiyatı, XIII. yüzyılın sonlarında başlayıp XIX. sonlarına kadar kesintisiz olarak devam eden ve kendine has kuralları bulunan bir edebiyattır. Bir geleneğin tezahürü olan bu edebiyat, yüzyıllar içerisinde sayısız edebî ürünün ortaya çıkışına zemin oluşturmuş, neticesinde kültür medeniyet tarihimizin birikimleri arasında yerini almıştır. Günümüzde mirasımızın manzum mensur nice eserleri gün yüzüne çıkarılmayı beklemektedir. Söz konusu eserlerden biri de Sivas Ziya Bey Yazma Eserler Kütüphanesi 6461 numarada kayıtlı şiir mecmuasıdır. Mecmua, XV-XIX. yaşamış pek çok şairin şiirini ihtiva etmektedir. Bu manzumeler -klasik edebiyatında sınırlı sayıda şair tarafından kaleme alınan dolayısıyla örneğine az rastlanan- bahr-i tavîl yer almaktadır. 
 Bahr-i tavîl, aruz kalıplarının arka arkaya tekralanmasıyla oluşturulan nesir cümleleri niteliğinde yazılan seciler yapılan tarzdır. Edebiyatımızda nazımla köprü görevi gören parçaların ilk örneğinin hangi edebiyatta görüldüğü tam bilinmese Anadolu sahasında tavîlin XV. yüzyıl şairi Ahmet Paşa yazıldığı tespit edilmiştir. Çeşitli divan mecmualar tarandıkça da Seyfî, Belâyî, Fedâyî, Gelibolulu Âlî, Arşî, Fehîm-i Kadîm, Beyânî, Muhibbî (Kanunî Sultan Süleymân), Zâhirî, Bezmî, Yahyâ, Şeyh Gâlib, Bayburtlu Zihnî gibi birçok tarzında şiirler aldığı çıkmıştır. çalışmayla birlikte şimdiye konu üzerine çalışmalarda adını göremediğimiz İsmetî mahlaslı tavîli ilim dünyasına tanıtılacaktır. Çalışmanın giriş bölümünde öncelikle terimi üzerinde durulacak ardından tür çalışmalardan söz edilecektir. Birinci bölümde; mecmuası tavsif edilecek, ikinci bölümde -tezkireler biyografik kaynaklar ışığında- İsmetî’nin hayatı şahsiyeti hakkında bilgi verilecek; üçüncü ise manzumenin şekil muhteva özellikleri çeviri yazılı metni verilecektir.